لغت نامه دهخدا
رفت برون میر رسیده فرم
پخچ شده بوق و دریده علم.منجیک.تو شادمانه و بدخواه توز انده و رنج
دریده پوست به تن بر چو مغز پسته سفال.منجیک.پیراهن لؤلوء برنگ کامه
و آن کفش دریده و بسر برلامه.مرواریدی.دریده درفش و نگونسارکوس
رخ زندگان گشته چون آبنوس.فردوسی.دریده درفش و نگونسارکوس
چولاله کفن روی چون سندروس.فردوسی.پراکنده لشکر دریده درفش
ز خون یلان روی گیتی بنفش.فردوسی.زواره بیامد بر پیلتن
دریده بر و جامه و خسته تن.فردوسی بشد خسته از جنگ فرفوریوس
دریده درفش و نگونسارکوس.فردوسی.شکسته دل و دست و بر خاک سر
دریده سلیح و گسسته کمر.فردوسی.ابراهیم پیدا آمد با سواری دویست و سه صد و یک علامت و جنیبتی دو و تجملی دریده و فسرده. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 564 ).
چندین هزار اطلس و زربفت قیمتی
پوشیده درتنعم و آنگه دریده گیر.سعدی.صاحبدل و نیک سیرت و علامه
گو کفش دریده باش و خلقان جامه.سعدی.بارکشیده جفا پرده دریده هوا
راه ز پیش و دل ز پس واقعه ای است مشکلم.سعدی.مُنعَطّ؛ جامه دریده. هبائب ؛ جامه کهنه دریده. ( منتهی الارب ).
- پرده دریده ؛ کنایه از رسوا. مهتوک. بی شرم. بی حیا. رجوع به پرده دریده در ردیف خود شود.
- چشم دریده ؛ کنایه از بی شرم و بی حیا. ( ناظم الاطباء ). شوخ. شوخ چشم. رجوع به چشم دریده در ردیف خود شود.
- || ( با اضافه ) چشم شوخ و بی حیا و بی شرم : به یهودی خبر بردند که پسر تو مسلمان شده است گفت آن چشمهای دریده که او دارد کربلا هم میرود. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).
- دریده بر؛ مجروح اعضاء. اندام جراحت یافته :
ز چنگال یوزان همه دشت غرم
دریده بر و دل پر از داغ و گرم.فردوسی.به پیش فرامرز بازآمدند
دریده بر و پرگداز آمدند.فردوسی.خروشان برشهریار آمدند
دریده بر وخاکسار آمدند.
