لغت نامه دهخدا
آن روی و ریش پرگه و پر بلغم و خدو
همچون خبزدویی که کنی زیر پای پخچ.لبیبی.می بارد از دهانت خدو ایدون
گویی که سر گشادند فوگان را.لبیبی.همان کز سگ زاهری دیدمی
همی بینم از خیل و خلم و خدو.عسجدی.گر خدو را بر آسمان فکنم
بی گمانم که بر چکاد آید.طاهرفیض.از بد چرخ آسیاکردار
خشک شد در دهان بنده خدو.سوزنی.سبک خدوی خود انداخت در دهانش و گفت
بکردم ای پسر این گفت تو همه تسلیم.سوزنی.او خدو انداخت بر روی علی
افتخار هر نبی و هر ولی.مولوی.او خدو انداخت بر رویی که ماه
سجده آرد پیش او در سجده گاه.مولوی.چون خدو انداختی بر روی من
نفس جنبید و تبه شدخوی من.مولوی.باز او آن عشرها با آن خدو
می بچسبانید بر اطراف رو.مولوی.تُفال ؛ خدو انداختن است. تُفل ؛ خدو انداختن. خشوع ؛ خدوی لزج انداختن. ( از منتهی الارب ).
