لغت نامه دهخدا
حسنی. [ ح َ س َ نی ی ] ( ص نسبی ) منسوب به حضرت ابومحمد امام حسن بن علی بن ابیطالب. سید حسنی مقابل سید حسینی. ج ، سادات حسنی. || منسوب به حسن بصری. || منسوب به حسنة شرحبیل. || منسوب به قریه ای از بیضای فارس. ( سمعانی ).
حسنی. [ ح َ س َ ] ( اِخ ) ابوعبداﷲ یکی از محدثین و اخباریان شیعه است ، و از اوست : «کتاب اخبار معاویة»، «کتاب الفضایل »، «کتاب الکشف ». ( ابن الندیم ).
حسنی. [ ح َ س َ ] ( اِخ ) احمدبن ابیطالب. مکنی به ابوبکر از علمای قرن چهاردهم هجری. او راست : «روض الاخبارو نزهة الافکار» در تاریخ کشور الجزائر تا سال 1318 هَ. ق. چ الجزائر 1901 م. ( معجم المطبوعات عربی ).
حسنی. [ ح َ س َ ] ( اِخ ) ده کوچکی است از دهستان سعیدآباد. بخش مرکزی شهرستان سیرجان شمال سعیدآباد سر راه سعیدآباد - زیدآباد. جلگه. سردسیر. سکنه آن 300 تن. زبان فارسی. آب آن از قنات. محصول آنجا غلات ، میوه جات ، پنبه. شغل اهالی زراعت. راه ، شوسه. سربازخانه سیرجان نزدیک این ده واقع است. ( فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ).
حسنی. [ ح ُ ] ( اِخ ) قریه ای نزدیک علوی میان راه سلطان آباد اراک و اصفهان. و گاه این دو را با هم «عَلوی حسنی » گویند. مابین حسین آباد و ده حق.
حسنی. [ ح َ س َ ] ( اِخ ) چاهی نزدیک معدن النقره است که از آن زبیده بوده است. ( معجم البلدان ).
