در زبان پارسی باستان، قانون را داته میگفتند، همچنین قاضی یا قانوندار داتهبر نامیده میشد. داته احتمالا به دو بخش دا - ته قابل تجزیه است، و دا یک اصطلاح بسیار کهن و احتمالا به معنی بزرگ و سرور است مانند دا-رضا، دا-موسی و از این نوع القاب در زبان فارسی.
