دل جویی

لغت نامه دهخدا

دلجویی. [ دِ ] ( حامص مرکب ) دلجوئی. تسلی. ( ناظم الاطباء ). تعزیت. دلداری. استمالت :
به دلجویی دختر مهربان
شدند آن پرستندگان همزبان.فردوسی. || مهربانی. نوازش :
سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم.حافظ.به دست جذبه دلجویی رضای پدر
ز هند سوی وطن می کشد گریبانم.صائب. || آزادگی. راستی. طنازی :
شمشاد خرامان کن وآهنگ گلستان کن
تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی.حافظ.|| مرغوبیت. پسندیدگی. || آسایش و استرضای خاطر و خوش دلی و خاطرجمعی. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

( ~. ) (حامص . ) ۱ - تسلی . ۲ - مهربانی ، نوازش . ۳ - مرغوبیت .

فرهنگ عمید

۱. مهربانی.
۲. نوازش.
۳. تسلی.

فرهنگ فارسی

۱ - تسلی . ۲ - مهربانی نوازش . ۳ - مرغوبیت پسندیدگی .

ویکی واژه

تسلی.
مهربانی، نوازش.
مرغوبیت.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم