دانگه. [ گ َ / گ ِ ] ( ص ) مرکب آارهوس است از: دانگ + هاء. و آن در ترکیب با اعداد خاصه با عدد دو چهار و شش مستعمل است و تنها بکار نرود و کلمات دودانگه و چهاردانگه برای اسامی محل مخصوصاً بلوکات و بصورت اسم خاص مستعمل است. برای مثال به سفرنامه مازندران و استراباد رابینو بخش انگلیسی ص 51 و 56 و 57 و 123 و 124 رجوع شود. و در ترکیب ششدانگه به معنی تمام و کامل و دربست و همگی و کل چیزی است.
فرهنگ فارسی
از دانگ و هائ و آن در ترکیب با اعداد خاصه با عدد دو و چهار و شش
ویکی واژه
منسوب به دانگ؛ شاید کهن‌ترین شیوه بانکداری پیش از اختراع پول. (تعاون کودکان باستان): روز سیزده بدر که می‌شد به بچه‌ها استقلال عمل داده می‌شد، بدین سبب آنها از عیدانه خود بطور مساوی سرمایه گذاشته برای ناهار و بعد از ناهار خود خوراکی و تنقلات تهیه البته با کمک مادرها آماده می‌شد.
