فتنه‌انگیز

لغت نامه دهخدا

فتنه انگیز. [ ف ِ ن َ / ن ِ اَ ] ( نف مرکب ) آنکه فتنه انگیزد. آنکه خلاف در میان دیگران اندازد. آشوبگر :
مگو کز راه من چون فتنه برخیز
چو برخیزم تو باشی فتنه انگیز.نظامی.دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز. ( گلستان ).
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود.حافظ.فتنه جو. فتنه خیز. رجوع به فتنه شود.

فرهنگ عمید

۱. آن که فتنه و آشوب برپا می کند.
۲. [مجاز] زیبا و دل فریب.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه در میان مردم اختلاف اندازد آشوبگر .