لغت نامه دهخدا
از آن شنعت این پند برداشتم
دگر دیده نادیده انگاشتم.سعدی ( بوستان ).نخواهم در این وصف از این بیش گفت
که شنعت بود سیرت خویش گفت.سعدی.تفو بر چنین ملک و دولت که راند
که شنعت بر او تا قیامت بماند.سعدی.- شنعت و رسوایی ؛ زشتی و رسوایی :
خبر از عشق نبوده ست و نباشد همه عمر
هرکه او را خبر از شنعت و رسوایی هست.سعدی. || رسوایی. || حقارت و پستی. ( ناظم الاطباء ). || زشت شمردن. ( یادداشت مؤلف ) :
خودیکی بوطالب آن عم رسول
مینمودش شنعت عربان مهول.مولوی.و رجوع به شنعة شود.
|| طعنه زدن. ( ناظم الاطباء ). طعنه. ( فرهنگ فارسی معین ) ( غیاث ) :
تو به آرام دل خویش رسیدی سعدی
می خور و غم مخور از شنعت بیگانه و خویش.سعدی.- شنعت کردن ؛ تقریع کردن. ( یادداشت مؤلف ). طعنه زدن. سرزنش کردن. ( فرهنگ فارسی معین ). سرکوفت زدن :
ای برادر ما به گرداب اندریم
وانکه شنعت می کند بر ساحل است.سعدی.|| کراهت. || بی رحمی. || درشتی. ( ناظم الاطباء ).
شنعة. [ ش ُ ع َ ] ( ع اِمص ) زشتی. اسم است مصدر را. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). زشتی وبدی و طعنه. ( از غیاث اللغات ). رجوع به شنعت شود.
