زبان اوستایی. [ زَ ن ِ اَ وِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) زبان کتاب اوستا است و یکی از اصول و پایه های زبان ایران است. این زبان خاصه قسمتهای قدیم آن ( گاته ) بسیار کهنه بنظر میرسد و مانند زبان سنسکریت و عربی دارای اعراب است یعنی اواخر کلمات از روی تغییر عوامل تغییر میکرده است. همچنین دارای علایم جنسی وتثنیه بوده است. ( سبک شناسی بهار ج 1 ص 14 ). رجوع به ص 6 تا 13 همان کتاب و نیز به مقدمه برهان قاطع چ معین ، و مقدمه لغت نامه ص 60 و «ایران » و «اوستا» شود.
فرهنگ فارسی
یکی از اصول و پایه های زبان ایران است
ویکی واژه
از زبان‌های باستانی ایران؛ محتملا در دوران اشاعه تعلیمات اوستا، مطالب را با آن زبان می‌نوشتند. زبان اوستایی مربوط به زبان‌های باستانی ایران بوده، که ویژگی‌های زبان‌های ایرانی میانه را جسته گریخته در کتیبه‌های متأخر قرن چهارم پ. م. هخامنشی نیز می‌توان دید.
