لغت نامه دهخدا
خیال تو همه شب ره به کوی من دارد
اگرچه بخت مرا رهنما به کوی تو نه.خاقانی.ماه بی گفتن چو باشد رهنما
چون بگوید شد ضیا اندر ضیا.مولوی.|| ناخدا و ملاح و بدرقه.( ناظم الاطباء ). رجوع به رهنمای و راهنما شود.
رهنما. [ رَ ن ُ / ن ِ / ن َ ] ( اِخ ) غلامحسین بن محمد. دانشمند مشهور عصر حاضر و متخصص در فنون ریاضی ( تولد در شیراز 1299 هَ.ق. وفات در تهران 1365 هَ. ق. / 1325 هَ.ش. ). پدرغلامحسین ، میرزا محمد از علمای روحانی عهد ناصرالدین شاه قاجار بود. وی پس از کسب تحصیلات مقدماتی در شیراز همراه پدر به تهران آمد و به نزد نجم الدوله عبدالغفار، علوم ریاضی را تکمیل کرد و در آن رشته متخصص گردید. رهنما از سال 1321 هَ.ق. تا پایان عمر در مدارس مختلف تهران ( علمیه ، دارالفنون ، مدرسه ایران و آلمان ، مدرسه علوم سیاسی ، دارالمعلمین مرکزی ، دانشکده فنی ) به تدریس ریاضیات ، هیأت ، فیزیک و شیمی اشتغال داشت ، و مدتی هم ریاست دانشکده فنی ( تهران ) را به عهده داشت. در سال 1324 هَ.ش در سه کابینه سمت وزارت فرهنگ به عهده او بود. ( از فرهنگ فارسی معین ).
