لغت نامه دهخدا
رهان. [ رِ ] ( ع مص ) گرو بستن به تاختن اسب. ( از آنندراج ) ( از غیاث اللغات ). مصدر به معنی مراهنة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). با کسی گرو بستن. ( مصادر اللغه زوزنی ). شرط بستن. ( فرهنگ فارسی معین ). نذربندی و شرط :
نوبت زنگی است رومی شد نهان
این شبست و آفتاب اندر رهان.مولوی.صد هزاران زین رهان اندر قران
بردریده پرده های منکران.مولوی.- هم رهان ؛ هم گرو. هم نذر. دو تن که باهم گرو بندند :
با کوکبه مظفرالدین
این همره و هم رهان ببینم.خاقانی.|| برد و باخت و گروبندی به هرنحو که باشد. مراهنه. ( از فرهنگ فارسی معین ). رجوع به مراهنة شود.
