گلعذار

لغت نامه دهخدا

گلعذار. [ گ ُ ع ِ ] ( ص مرکب ) گلرو. خوش صورت. نیکورخ. آنکه سیمایی چون گل دارد :
همه ساله روشن بهاران بدی
گلان چون رخ گلعذاران بدی.فردوسی.منادی میکرن شهر و به شهرو
وفای گلعذاران هفته ای بی.باباطاهر.به هر حمله شمال اکنون بریزد
گنه ناکرده خون گلعذاری.ناصرخسرو.جوانی دید سروقد، ماه خد، گلعذار، آفتاب رخسار. ( سندبادنامه ص 104 ).
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس.حافظ.کنار آب رکناباد و طبع شعر و یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش.حافظ.

فرهنگ معین

( ~ . عِ ) [ فا - ع . ] (ص مر. ) زیباروی ، خوش سیما.

فرهنگ عمید

گل رو، گل چهره، خوب رو، خوشگل.

فرهنگ فارسی

گلرو، گلچهره
آنکه چهره ای مانند گل دارد گلرو گلچهره : گلبن عیش میدمد ساقی گلعذار کو ? باد بهار می وزد باد. خوشگوار کو ? ( حافظ )

فرهنگ اسم ها

اسم: گلعذار (دختر) (فارسی، عربی) (طبیعت) (تلفظ: gol e (o) zār) (فارسی: گلعذار) (انگلیسی: gol ezar)
معنی: گل چهره، آنکه سیمایی چون گل دارد، زیباروی، ( = گل چهره )، گل ( فارسی ) + عذار ( عربی )

ویکی واژه

زیباروی، خوش سیما.