معنی گسیل | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

گسیل. [گ ُ ] ( اِ ) گسی. قیاس شود با گیلکی اوسه کودن ( فرستادن ). ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). روانه ساختن و فرستادن کسی به جایی. ( برهان ) ( آنندراج ). گسی. ( جهانگیری ) ( غیاث ). || دفع کردن. ( برهان ) ( آنندراج ) ( غیاث ) :
نومید مکن گسیل سائل را
بندیش ز روزگارآن سائل.ناصرخسرو.|| مرخص کردن. ( آنندراج ) ( غیاث ). || وداع کردن. ( برهان ).

فرهنگ معین

(گُ ) (اِ. ) روانه ساختن .

فرهنگ عمید

۱. روانه کردن، فرستادن.
۲. (صفت ) روانه، فرستاده: نومید مکن گسیل سائل را / بندیش ز روزگار آن سائل (ناصر خسرو: ۲۷۰ ).
* گسیل داشتن: فرستادن کسی به جایی، روانه کردن.
* گسیل کردن: = * گسیل داشتن

فرهنگ فارسی

روانه، فرستاده، گسی نیزگفته شدهگسیل داشتن:یاگسیل کردن:فرستادن کسی بجائی
۱ - ( اسم ) ارسال فرستادن . ۲ - ( صفت ) راهی رونده : نومید مکن گسیل سایل را بندیش زروزگار آن سایل . ( ناصر خسرو )

فرهنگستان زبان و ادب

{emission} [مهندسی مخابرات] فرایند انتشار انرژی امواج الکترومغناطیسی، مانند آنچه از فرستندۀ رادیویی تابیده می شود

دانشنامه عمومی

گَسیل روستایی از توابع بخش آسارا شهرستان کرج در استان البرز ایران است. زبان مردم روستا تاتی است.
این روستا در دهستان نسا قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۸۸ نفر ( ۵۹خانوار ) بوده است.

دانشنامه آزاد فارسی

گُسیل (emission)
در فیزیک، پخش الکترون از هر ماده بر اثر حرارت، تابش هسته ای، و عوامل دیگر. در الکترونیک، امواجی که با فرستنده به فضا تابانده می شوند. در اُپتیک، تولید فوتون هایی در طول موج نور مریی، براثر جهشِ الکترون از ترازهای انرژی بالاتر به پایین تر.