معنی معیب | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

معیب. [ م َ ] ( ع ص )عیب ناک. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). عیب ناک و معیوب. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). آهومند. دارای عیب.مُعَیِّب. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
زرّ سرخ ار شدپشیمانی سپید آتش گرفت
چون توان گفتن که مغشوش و معیبش یافتم.خاقانی.پس هر چند این احتیاج و تعلق بیشتر بود بیت معیب تر باشد. ( المعجم ص 218 ).
مال رفته عمر رفته ای نسیب
مال و جان داده پی کاله معیب.مولوی.|| ( اِ ) عیب. ( منتهی الارب ) ( غیاث ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). عیب. معاب. معابة. وصمت. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
معیب. [ م ُ ع َی ْ ی َ ] ( ع ص ) معیوب. عیب ناک. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
چو آبی به یک جا مهیا شود
شود حوضه و آنگه به دریا شود
معیب بود تا بود در مغاک
معلق بود چون بود گرد خاک.نظامی.و رجوع به تعییب شود.
معیب. [ م ُ ] ( ع ص ) عیب کننده و عیب دار. ( غیاث ) ( آنندراج ).