معاندت

لغت نامه دهخدا

معاندت. [ م ُ ن َ / ن ِ دَ ] ( از ع ، اِمص ) تمرد و سرکشی و مخالفت و عداوت و دشمنی. ( ناظم الاطباء ). ستیزه. ستیهندگی. عناد. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) : از جهت الزام حجت و اقامت بینت به رفق و مدارا دعوت فرمود و به اظهار آیات مثال داد تا معاندت و تمرد کفار ظاهر گشت. ( کلیله و دمنه چ مینوی ص 3 ). چون تأملی فرماید و تمییز ملکانه بر تزویر تو گمارد فضیحت تو پیدا آید و نصیحت از معاندت جدا شود. ( کلیله و دمنه ).
این قاعده خلاف بگذار
وین خوی معاندت رها کن.سعدی.و رجوع به معاندة شود.
- معاندت کردن ؛ ستیهیدن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
- معاندت نمودن ؛ ستیهیدن. ستیزه کردن.عناد ورزیدن. مخالفت کردن : تقدیر آسمانی با او معاندت می نمود. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 392 ).
معاندة. [ م ُ ن َ دَ ] ( ع مص ) با کسی بستیهیدن. عناد. ( المصادر زوزنی ). ستیهیدن و معارضه کردن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). معارضه کردن به خلاف و عصیان. ( از اقرب الموارد ). و رجوع به معاندت شود. || همدیگر جدا گردیدن و کرانه گزیدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). از یکدیگر کناره گرفتن و جدا شدن. ( از اقرب الموارد ). || پیوسته بودن با کسی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).ملازمت کردن. ( از اقرب الموارد ). || مکافات کردن به خلاف. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || منازعه در مسئله علمی با نداشتن علم برکلام خود و کلام مخاطب. ( از تعریفات جرجانی ).

فرهنگ معین

(مُ نَ دَ ) [ ع . معاندة ] (مص ل . ) مخالفت کردن ، دشمنی کردن .

فرهنگ عمید

۱. با هم ستیزه کردن، عناد کردن.
۲. دوری جستن.

فرهنگ فارسی

باهم ستیزه کردن، عنادکردن ، دوری جستن
۱- ( مصدر ) گردن کشی کردنخلاف کردن . ۲- ستیزه کردن با کسی ستیهیدن عناد ورزیدن . ۳ - ( اسم ) گردن کشی خلاف : ... از جهت الزام حجت و اقامت بینت برفق و مدارا دعوت فرمود و باظهار آیات مثال داد . تا معاندت و تمرد کفار ظاهر گشت ... ۴ - ستیزه .

ویکی واژه

معاندة
مخالفت کردن، دشمنی کردن.