لغت نامه دهخدا
مشاء. [ م َش ْ شا ] ( ع ص ) سخن چین. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). نمّام. ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ) ( آنندراج ). || رونده. ( مهذب الاسماء ). بسیار راه رونده. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از محیط المحیط ).
مشاء. [ م َش ْ شا ] ( ع ص ) نام روشی فکری در علوم عقلی ، مقابل اشراق. در باب وجه تسمیه مشاء گویند چون ارسطو تعلیم خود را در ضمن گردش افاضه میکرد، پیروان او را مشائی میگویند. و در یونانی این کلمه «پریپاتتیکوس » است. ( از سیر حکمت ص 22 ). و گویند چون آنان برای کشف حقیقت متوسل به تعقل می شدند و فکر را به کار می انداختند آنان را مشاء گفتند، یعنی مشی فکر میکردند.
