مساکن

لغت نامه دهخدا

مساکن.[ م َ ک ِ ] ( ع اِ ) ج ِ مسکن. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). منازل. خانه ها. مسکن ها. رجوع به مسکن شود : و سکنتم فی مساکن الذین ظلموا انفسهم. ( قرآن 45/14 ). و کم أهلکنا من قریة بطرت معیشتها فتلک مساکنهم لم تسکن من بعدهم الا قلیلا. ( قرآن 58/28 ). قالت نملة یا أیها النمل ادخلوا مساکنکم. ( قرآن 18/27 ).
مساکن أهل الفقر حتی قبورهم
علیها تراب الذل بین المقابر.( امثال و حکم دهخدا ).
مساکن. [ م ُ ک ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر مساکنة. باشنده وسکونت گیرنده. ( ناظم الاطباء ). سکونت کننده با دیگری در یک منزل. ( اقرب الموارد ). و رجوع به مساکنة شود.

فرهنگ معین

(مَ کِ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ مسکن ، خانه ها، منزل ها.

فرهنگ عمید

= مَسکن

فرهنگ فارسی

جمع مسکن
( اسم ) جمع مسکن : خانه ها منزلها : آن جماعت برسواییی که کسی مبیناد پراکنده شده خود را بمساکن خود رسانیدند .
سکونت گیرنده

دانشنامه عمومی

مساکن (تونس). مساکن ( به عربی: مساکن ) شهری در استان سوسه کشور تونس است که جمعیت آن در سرشماری سال ۲۰۰۴ میلادی ۵۵٫۷۲۱ نفر بوده است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی مَسَاکِنُ: مسکنها - محلهای سکونت
ریشه کلمه:
سکن (۶۹ بار)

ویکی واژه

جِ مسکن ؛ خانه‌ها، منزل‌ها.