مرضع. [ م َ ض َ ] ( ع اِ ) سر پستان و هر جایی که مکیده شود. ج ، مَراضع. ( ناظم الاطباء ). پستان. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). مرضع.[ م ُ ض ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر ارضاع. رجوع به ارضاع در ردیف خود شود. زن که بچه شیرخواره دارد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و چون صفتی است مخصوص اناث لذا احتیاجی به تاء تأنیث ندارد. ( از اقرب الموارد ). ج ، مرضعات و مَراضع و مراضیع. ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ عمید
= مرضعه
فرهنگ فارسی
شیردهنده، زن شیرده، مرضعات و مراضع جمع زنی که بچه شیر دهد شیرده : سر بسر گوش است و چشم است این نبی تازه زو ما مرضع است او ماصبی . ( مثنوی ) توضیح چون شیردادن مخصوص زنست مرضع برای زن استعمال شود .
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] مرضع (به کسر ضاد) به زنی گفته می شود که بچه شیر خوار دارد، و اگر او را متصف به شیر دادن بچه کنند مرضعه گویند. ۱. ↑ الصحاح، ج۳، ص۱۲۲۰. جابری عربلو، محسن، فرهنگ اصطلاحات فقه اسلامی، ص۱۵۷.
