مربوب

لغت نامه دهخدا

مربوب. [ م َ ] ( ع ص، اِ ) بنده. مملوک. پرورده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). مخلوق. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). مملوک. زیردست. ( از متن اللغة ).

فرهنگ معین

(مَ ) [ ع. ] (اِمف. ) ۱ - پرورده شده. ۲ - بنده، عبد، مملوک، ج. مربوبین.

فرهنگ عمید

۱. پرورده.
۲. [مقابلِ رب] بنده، مملوک.

فرهنگ فارسی

پرورده، بنده ومملوک
( اسم ) ۱- پرورده شده ۲- بنده عبد مملوک جمع: مربوبین.

ویکی واژه

پرورده شده.
بنده، عبد، مملوک؛
مربوبین.