متهتک

لغت نامه دهخدا

متهتک. [ م ُت َ هََ ت ْ ت ِ ] ( ع ص ) رجل متهتک ، مرد بی پروای که ازرسوایی باک ندارد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). بی پروا. رسوا. مفتضح. پرده دریده. ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
دولت ز مهتر متهتک جدا سزد
از تو جدا مباد که بس بی تهتکی.سوزنی.و از متهتکان قفچاق یکی بود که نام او بچمن بود. ( جهانگشای جوینی ).

فرهنگ معین

(مُ تَ هَ تِّ ) [ ع . ] (اِفا. ) رسوا شونده ، متفضح .

فرهنگ عمید

مرد بی پروا که از رسوایی باک نداشته باشد.