لویزان
فرهنگ فارسی
دانشنامه عمومی
شغل اهالی محل در دوران گذشته علاوه بر زراعت و گاوداری، اشتغال در کارخانه اسلحه سازی و صنایع نظامی بوده و خانه های سازمانی لویزان، معروف به «چهارصد دستگاه»، مخصوص کارمندان ارتش هست که در شمال این منطقه واقع می باشد. منوچهر ستوده دربارهٔ لویزان می نویسد:
لویزان از دهکده های قدیمی شمیران و در شمال شرقی مبارک آباد است. در شش کیلومتری شرق تجریش است و از شمال به ازگل و از جنوب به شمس آباد و از غرب به حسین آباد و از شرق به شیان محدود می شود. اراضی این ده متعلق به آقای هروی ( بصیرالدوله ) است. جمعیت این ده ۸۵۷ تن مرد و ۴۵۵ تن زن است که جمعاً به ۱۳۱۲ تن می رسند و بیشتر افراد بومی هستند. در جنوب شرقی ده تپه ای است که گورستان عمومی ده است و مرقد امام زاده ای بر بالای تپه است. محصولات این دهکده غلات و حبوبات است. توت فرنگی و گیلاس دارد. محلی ها به گاوداری مشغولند. آب بهاره رودخانه شاه آباد به این جا می رسد و اهالی از آن استفاده می کنند. در شرق این آبادی چهارصد دستگاه ساختمان برای کارمندان و درجه داران ارتش ساخته شده است ( ستوده، ۱۳۷۴: ۷۴۳ ) .
همچنین در کتاب تهران در گذشته و حال آمده است: اراضی لویزان قسمتی در محدوده ۲۵ ساله افتاده و قسمتی خارج از محدوده است. جمعیتش در فرهنگ جغرافیایی ایران ۵۰۸ تن، و در فرهنگ آبادی های کشور ۱۹۱۰ تن در۳۸۰ خانوار ذکر گردیده است. سبب این اختلاف توسعه روزافزون این آبادی است. شغل اهالی زراعت است و جمعی در مهمات سازی ارتش کار می کنند ( کریمان، ۱۳۵۵ :۴۴۰ ) .
دو رشته قنات موجود که باغ های منطقه را سیراب می کرده است، عبارت است از قنات مبارک آباد و حاج قاسمی. حمام قدیمی لویزان با توجه به بازسازی فعلاً به صورت خصوصی بر پا است.
