معنی لوترا | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

لوترا. [ ت َ ] ( اِ ) لوتر. ( برهان ). لوتره. لهجه. شکسته زبانی. رُطینی. زبانی بود که دو کس با هم قرار داده باشند که چون با هم سخن کنند دیگری نفهمد و آن را زبان زرگری نیز گویند. ( جهانگیری ) : مردم استرآباد به دو زبان سخن گویند: یکی به لوترا [ ی ] استرآبادی و دیگری به پارسی کردانی. ( حدود العالم ). لیف گیاهی است و در لوترا ریش را لیف گویند. ( نسخه ای از لغت نامه اسدی ).
دانی چه نام دارد کلکت به لوترا
اندر زبان اهل سخن ناودان شکر.کمال اسماعیل.خرد سرّ غیبی کند فهم از او
چو گوید سر کلک تو لوترا.کمال اسماعیل.هرچه با خویش و آشنا گوئی
همه مرموز و لوترا گوئی.کمال اسماعیل.التراطن ؛ لوترا گفتن نه به لغت عرب. ( زوزنی ). و رجوع به مجموعه مترادفات ص 192 شود.

فرهنگ معین

(تَ ) (اِ. ) نک لُتره .

فرهنگ عمید

زبانی که چند نفر برای خود ترتیب بدهند و با آن صحبت کنند که دیگران نفهمند، مانندِ زبان زرگری.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- زبانی غیر معمول که دوکس باهم قرار داده باشند که بدان سخن گویند تا دیگران از آن چیزی نفهمند زبان شکسته : مردم استراباد بدو زبان سخن گویند : یکی به لوترا( ی ) استرابادی ودیگری بپارسی کردانی .