لغت نامه دهخدا
قلق. [ ق َ ل ِ ] ( ع ص ) بی آرام. ( منتهی الارب ). مضطرب البال. ( اقرب الموارد ): رجل قلق ؛ مرد بی آرام. ( منتهی الارب ). امراءة قلق الوشاح ؛ زن جنبان گردن بند. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
قلق. [ ق ِ ل ِ ] ( اِ ) خوی.عادت. سلیقه. شیمه. خوی در حیوان و گاهی در آدمی.
- قلق کسی را به دست آوردن ؛ رجوع به ترکیب بعدی شود.
- قلق کسی را پیدا کردن ؛ رگ خواب کسی را پیدا کردن. چم کسی را پیداکردن.
قلق.[ ق ِل ْ ل ِ ] ( ع اِ ) من طیرالماء. ( اقرب الموارد ).
قلق. [ ق ُل ْ ل ُ ] ( اِ ) چیزی چون جلد و جامه قرآن که زنان در آن نخ و سوزن نهند. ( یادداشت مؤلف ). کیسه مانندی شبیه به پاکت که زنان دارند از قماش دوخته و بر آن قیطان و ریسمانی که چندبار پیرامون آن گردد بستن را و در آن سوزن ونخ و انگشتانه و موم گذارند. ( یادداشت مؤلف ). || در تداول رشوه و خدمتانه که به مأموران دولت دهند چون با انجام کاری خاصه بقراء و قصبات روند و امثال آن. ( یادداشت مؤلف ). جریمه مالیاتی. خدمتکاری. خدمتانه. غلامانه. حق العمل. رجوع به غلق شود.
