فیال

لغت نامه دهخدا

فیال.( اِ ) زمینی را گویند که بار اول آن را زراعت کرده باشند. ( برهان ). زمینی که اول بار بکارند. ( اسدی ). مؤلف نویسند: غلط است و معنی «ابتکار» دارد و در شعر بوشکور که شاهد اسدی است «از فیال » یعنی «ابتکاراً واز روی ابتکار». در حاشیه فرهنگ اسدی نسخه نخجوانی نوشته شده : بزبان به لخیان نخست بود و از فیال یعنی از اول ، از نخست. ( یادداشتهای مؤلف ) :
پس این داستان کش بگفت از فیال
ابر سیصدوسی وسه بود سال.ابوشکور.
فیال.( ع اِ ) بازیی است مر فتیان عرب را. ( منتهی الارب ).
فیال. [ ف َی ْ یا ] ( خ ص ) صاحب فیل و پیلبان. ( منتهی الارب ) : فیالان سلطان بر پی آن فیلان برفتند. ( ترجمه تاریخ یمینی ).
فیال. ( اِخ ) دهی است از دهستان قلعه
حاتم شهرستان بروجرد که دارای 87 تن سکنه است. آب آن از قنات و محصول عمده اش غله ، چغندر و باقلاست. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).

فرهنگ معین

(اِ. ) تیری که پیکان آن دو شاخ باشد.

فرهنگ عمید

فیلبان.
اول، آغاز، ابتدا: بر این داستان کش بگفت از فیال / اَبَر سیصدوسی وسه بود سال (ابوشکور: شاعران بی دیوان: ۱۰۳ ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) تیری که پیکان آن دو شاخه باشد.
صاحب فیل و پیلبان

ویکی واژه

تیری که پیکان آن دو شاخ باشد.