معنی فراص | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

فراص. [ ف ِ ] ( ع ص ) درشت. ( اقرب الموارد ). || سخت سرخ رنگ. || ( اِ ) جامه. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). ما علیه فراص ؛ أی ثوب.( اقرب الموارد ). رجوع به فراض شود. || ج ِفِرصَة. ( آنندراج ). رجوع به فِرصة شود. || ساذج هندی. ( فهرست مخزن الادویه ). || ( مص ) مفارصة. هم دیگر را آب نوبت کردن. ( ناظم الاطباء ).
فراص. [ ف َرْ را ] ( اِخ ) نام بتی است که در بلاد سعدالعشیرة بوده است. ( معجم البلدان ).