لغت نامه دهخدا
عینی. [ ع َ / ع ِ ] ( ص نسبی ) منسوب به عین. رجوع به عین شود. || اصیل و خالص و ناب و صاف و صالح. ( آنندراج ).اصلی و حقیقی و خالص. || هر چیز که تعلق به ذات و عین گیرد. ( ناظم الاطباء ). در مقابل ذهنی.
- واجب عینی؛ چیزی که بر همه افراد مردم ارتکاب آن فرض و واجب بود و هرگز از آنها ساقط نشود ( مانند نماز و روزه و حج، که اگر دیگری بدان قیام کند از شخص ساقط نشود ). برخلاف واجب کفائی که چون یک نفر مرتکب آن شود از دیگران ساقط شود ( مانند نماز میت ). ( از ناظم الاطباء ). رجوع به واجب و واجب عینی و واجب کفائی شود.
- وجوب عینی؛ واجب عینی بودن. مقابل وجوب کفائی. رجوع به واجب عینی شود.
- وجود عینی؛ وجود خارجی و ظاهری. در مقابل وجود ذهنی. رجوع به وجود شود.
عینی. [ ع َ ] ( ص نسبی ) نسبت است به عین التمر، از شهرهای حجاز. ابوالعتاهیة شاعر قرن دوم هجری منسوب بدانجاست. ( از اللباب فی تهذیب الانساب ).
عینی. [ ع َ ] ( اِخ ) نام وی محمودبن احمدبن موسی بن احمد، مکنی به ابومحمد و ملقب به بدرالدین است. وی مورخ و محدث و اصل او از حلب بود. بسال 762 هَ. ق. در عینتاب متولد شد و مدتی در حلب و مصر و دمشق و قدس بسر برد. در قاهره از خواص الملک المؤید شد. و در اواخر عمر از وظایف دیوانی و دولتی دست کشید و به تدریس و تصنیف پرداخت و بسال 855 هَ. ق. در قاهره درگذشت. او را کتابهای بسیاری در حدیث و فقه و تاریخ میباشد که از آن جمله است: عمدةالقاری فی شرح البخاری ( در یازده جلد )، العلم الهیب فی شرح الکلم الطیب، تاریخ البدر فی اوصاف اهل العصر، تاریخ الاکاسرةبه زبان ترکی. ( از الاعلام زرکلی از التبر المسبوک و الضوء اللامع و شذرات الذهب و آداب اللغة العربیة ).
