ظهری

لغت نامه دهخدا

ظهری. [ ظِ ] ( ص نسبی ) منسوب به ظهر که بطنی است از حِمْیَر. ( سمعانی ).
ظهری. [ ظِ ری ی ] ( ع ص ) پس پشت انداخته. فراموش کرده. قوله تعالی : ورأکم ظهریاً ( قرآن 92/11 )؛ أی بظهر و هو ان تنساه و تغفل عنه. ( مهذب الاسماء ). || شتر آماده جهت حاجت. ج ، ظهاری .