صوفیگری

لغت نامه دهخدا

صوفیگری. [ گ َ] ( حامص مرکب ) صوفیی. تصوف. صوفی بودن :
کند حق ِ صوفیگری را اَدا
به یک چشم بیند بشاه و گدا.ملاطغرا ( از آنندراج ).

فرهنگ معین

(گَ ) [ ع - فا. ] (حامص . ) تصوف .

فرهنگ عمید

[عربی. فارسی]
۱. صوفی بودن.
۲. (اسم ) تصوف.

فرهنگ فارسی

صوفی بودن، تصوف
صوفیی تصوف صوفی بودن .

ویکی واژه

تصوف.