لغت نامه دهخدا
سبطی. [ س ِ ] ( ص نسبی ) منسوب به سبط. رجوع به سِبْط شود. || یهودی. مقابل قبطی. یکی از اسباط بنی اسرائیل :
گر بمصر اندر بدی او نامدی
وهم از سبطی کجا زایل شدی.مولوی.گر نبودی نیل را آن نور دید
از چه قبطی را ز سبطی میگزید.مولوی.می شنیدم که درآمد قبطئی
از عطش اندر وثاق سبطئی.مولوی.
