رخت کن

لغت نامه دهخدا

رخت کن. [ رَ ک َ ] ( نف مرکب ) کننده و بیرون آرنده جامه. که لباس خود را درمی آورد. درآرنده ٔجامه. بیرون کننده جامه از تن. آنکه جامه خود را از تن می کند و برمی آورد. || ( اِ مرکب ) آنجای از گرمابه که در آن لباس می کنند. ( ناظم الاطباء ). سربنه حمام. جامه کن حمام. محوطه ای در خارج حمام برای نهادن جامه ها. بنه. بینه. مسلخ. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

( ~. کَ ) (اِمر. ) اتاقی که در آن لباس از تن درآورند و در جارختی گذارند، جایی از گرمابه که در آن لباس ها را از تن درآورند.

فرهنگ عمید

جایی در حمام، ورزشگاه، و مانند آن برای عوض کردن لباس.

فرهنگ فارسی

( اسم ) اطاقی که در آن لباس خود را بیرون آورند و به رخت آویز آویزان کنند .
جایی که لباس ازتن بیرون آورندودرجارختن بگذارند

فرهنگستان زبان و ادب

{cloak room} [گردشگری و جهانگردی] محلی برای نگهداری بالاپوش مهمانان در مهمان خانه/ هتل و عذاخوری/ رستوران و غیره

ویکی واژه

اتاقی که در آن لباس از تن درآورند و در جارختی گذارند، جایی از گرمابه که در آن لباس‌ها را از تن درآورند.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال شیخ بهایی فال شیخ بهایی فال قهوه فال قهوه فال فنجان فال فنجان فال کارت فال کارت