دخنه

لغت نامه دهخدا

( دخنة ) دخنة. [ دُ ن َ ] ( ع مص ) تیره گون گردیدن. ( منتهی الارب ).
دخنه. [ دُ ن َ ] ( ع اِ ) تیرگی. ( منتهی الارب ). || دارویی که دود کنند و بیمار را بدان دود دهند. عطری بود که بر آتش افکنند از بهرچشم بد. ( اوبهی ). دارویی خوشبو که خانه را بدان دودکنند. ( منتهی الارب ). آنچه آتش افکنند از عطریات. هرچه بر آتش افکنند. دخینه. ( شعوری ج 1 ورق 452 ). ج ، دخن. ( مهذب الاسماء ). عطری بود که بر آتش افکنند از بهر چشم بد. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ) :
چون برای سپهر برخوانند
شهداﷲ و دخنه برفکنند. ؟ ( از حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ).- ابودخنه ؛ نام مرغی است. ( آنندراج ).

فرهنگ معین

(دُ نَ یا نِ ) [ ع . دخنة ] (اِ. ) ۱ - رنگ تیره . ۲ - آن چه که برای دود دادن خانه به کار برند.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - رنگ تیره . ۲ - آنچه که برای دود دادن خانه بکار میرود .
تیره گون گردیدن

ویکی واژه

دخنة
رنگ تیره.
آن چه که برای دود دادن خانه به کار برند.