شخول. [ ش َ / ش ِ ] ( اِ، اِمص ) شخل. شخیل. ( غیاث اللغات ). صفیر و صدایی که در وقت آب خوردن اسبان را کنند تااسب را میل با آب خوردن بیشتر شود. ( از برهان ). صفیر. ( غیاث اللغات ). صفیری که هنگام آب خوردن اسب زنندو آن را بدین آواز ترغیب بر آب خوردن کنند. ( ناظم الاطباء ). شافوت. || ناله. فریاد. بانگ و نعره. ( برهان ). نعره. غرش و زاری. فریاد و فغان. ( ناظم الاطباء ). بانگ. فریاد. نعره. ( غیاث اللغات ). || استغاثه. فریادی که هنگام استعانت و یاری کنند. ( ناظم الاطباء ). || ضعف و سستی. ناتوانی. پژمردگی و سستی بدن. ( ناظم الاطباء ). پژمردگی. ( برهان ). || به ناخن کندن و به منقار گزیدن جانور گوشت را. ( غیاث اللغات ). رجوع به شخولیدن شود.
فرهنگ معین
(شُ ) (اِ. ) = شخیل . شخل : ۱ - بانگ . ۲ - سوت ، صفیر. ۳ - ناله . ۴ - پژمردگی .
فرهنگ عمید
۱. سوت، سفیر. ۲. ناله. ۳. فریاد.
فرهنگ فارسی
۱ - بانگ فریاد . ۲ - سوت صفیر . ۳ - ناله . ۴ - پژمردگی افسردگی .
