آخرک

لغت نامه دهخدا

( آخرک ) آخرک. [ خ ُ رَ ] ( اِ مصغر ) آخُرِ خُرد. || ( اِ مرکب ) ترقوه. چنبر گردن. آخُره :
تیغ تو تیز نیست که شد خنک توسنی ( کذا )
درخورد او بگردن خصم آخرک بود.امیرخسرو.

فرهنگ عمید

( آخرک ) = ترقوه

فرهنگ فارسی

( آخرک ) ۱ - آخر کوچک آخر خرد . ۲ - تر قوه چنبر گردن .
آخر خرد ترقوه

ویکی واژه

(جانوری): ترقوه. از زیر گلو دو استخوان بُوَد، نام وی به پارسی استخوان آخرک. «اخوینی«