لغت نامه دهخدا
اغفال. [ اِ ] ( ع مص ) غافل یافتن کسی را و غافل خواندن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). بی خبر یافتن کسی را.غافل نامیدن کسی را. غافل گردانیدن او را: اغفل فلاناً؛ اصابه غافلاً. سماه غافلاً. جعله غافلاً. ( از متن اللغة ). غافل نامیدن کسی را: اغفل فلاناً؛ سمیته غافلاً.( از اقرب الموارد ). غافل کردن و غافل یافتن. ( از تاج المصادر بیهقی ). غافل گردانیدن. ( مؤید ). غافل کردن. ( ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). || گذاشتن چیزی را. فراموش کردن. فراموش کنانیدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). فروگذاشتن. ( از منتخب بنقل غیاث اللغات ). بغفلت واگذاشتن چیزی را. فراموش کردن آن را: اغفل الشی ٔ؛ ترکه غفلاً، سها عنه. ( متن اللغة ). || بی خبر گردانیدن کسی را از چیزی : اغفله عن الشی ٔ؛ جعله یغفل عنه. ( از متن اللغة ). بیادداشت ماندن چیزی را: «اغفلت الشی اذا ترکته علی ذکر منک ». ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || بی نشان کردن. ( از ترجمان القرآن عادل بن علی ) ( از تاج المصادر بیهقی ). بی نشان کردن ستور: اغفل الدابة لم یسمها. ( از اقرب الموارد ). بی نشان رها کردن ستور: اغفل الدابة؛ ترکها بلاسمة علیها. ( از متن اللغة ). || سؤال کردن بهنگام اشتغال و منتظر فراغ نشدن : اغفله ؛ سأله وقت شغله و لم ینتظر وقت فراغه. ( از متن اللغة ). || بی اعراب و نقطه گذاشتن کتاب را: اغفل الکتاب ؛ ترکه غیرمعجم. ( از اقرب الموارد ). || ( حامص ) بی خبری. ( از منتخب بنقل غیاث اللغات ). مأخوذ از تازی. غافل شدگی. غفلت کردگی و بغفلت گذرانی. فراموش کردگی. ( ناظم الاطباء ).
