لغت نامه دهخدا
اتی. [ اَت ْی ْ ] ( ع مص ) آمدن. ( زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ). اتیان. || کردن کاری را: اتی الامر. || هلاک کردن : اتی علیه الدهر؛ هلاک کرداو را زمانه. || آرمیدن با زن : اتی المراءةَ. و به این معنی به طریق کنایه در کتب فقه مستعمل است. || اُتی َ فلان ( مجهولاً )؛ دشمن او نزدیکش رسید و قریب است بهمین معنی که گویند: من هیهنا اُتیت َ؛ یعنی از اینجا آمد بر تو بلا. ( منتهی الارب ). || بودن : لایفلح الساحر حیث اتی ( قرآن 69/20 )؛ رستگار نمیشود ساحر هرجا که باشد. ( منتهی الارب ).
اتی. [ اَ تی ی ] ( ع اِ ) چوب یا برگ که در جوی افتد. ج ، اُتی. || جویچه که مردم آنرا بسوی زمین خود آرند. || ( ص ) سیل غریب که باران آن بتو نرسیده باشد. ( منتهی الارب ). سیل که باران آن در جای دیگر آمده باشد. || مسافری که وطنش معلوم نبود. ( منتهی الارب ). ج ، اِتاء.
اتی. [ اُ تی ی ] ( ع اِ ) اَتِی . || ج ِ اَتِی و اَتاء.
اتی. [ اِ تی ی ] ( ع اِ ) اَتِی .
اتی. [ اَت ْ تا ] ( ع حرف جر ) حتی. ( منتهی الارب ).
