لغت نامه دهخدا
آدر. [ دَ ] ( ع ص ) بادخایه. دبه. ( مهذب الاسماء ). دبه خایه. غر. بادخصیه. ج ، اُدُر.
آدر. [ دِ ] ( اِ ) نشتر فصاد و رگ زن.
ادر. [ اَ دَ ] ( ع مص ) به بیماری اُدرَه مبتلا شدن. بیماری ادره برآوردن کسی. دبه خایه شدن. به تناس مبتلا شدن. بادخایه شدن. مفتوق شدن.
ادر. [ اُ دُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ آدر.
ادر. [ اَ دَرر ] ( ع ص ) درازخایه. ( منتهی الارب ).
ادر. [ اُ دِ ] ( اِخ ) رودی در آلمان که سرچشمه آن در سودت میباشد و از سیلزی و برسلو و فرانکفورت و شتتین گذرد و در بحر بالتیک ریزد. طول آن 864 هزار گز است.