معنی اریب | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

اریب. [ اَ ] ( ع ص ) خردمند. ( صراح ) ( مهذب الاسماء ). بخرد. عاقل. ( آنندراج ) ( کنز اللغات ). زیرک. دانا. ( وطواط ) ( آنندراج ). اَرِب. ج ، ارباء. ( مهذب الاسماء ): ادیبی اریب.
اریب. [ اُ ] ( ص ) محرف. ( جهانگیری ) ( برهان ). کج. منحرف. قیقاج ( بترکی ). ( برهان ). اُریف. اریو. ( رشیدی ). وریب و این اریب اصل کلمه مُورب عرب است ، یا هر دو زبان این کلمه را داشته اند و مؤلف غیاث اللغات گوید: این [ کلمه ] اماله وراب است بعد ابدال واو بهمزه :
سر بتاب ازحسد و گفته پر مکر و دروغ
چرب کن مغز و مخر جامه پرکوس و اریب.ناصرخسرو. || ( اِ ) کجی. کج رفتن. ( غیاث ) :
یک قدم چون رُخ ز بالا تا نشیب
یک قدم چون پیل رفته در اریب.مولوی.

فرهنگ معین

( اُ ) [ ع . ] (ص . )۱ - منحرف ، کج . ۲ - کجی .
( اَ ) [ ع . ] (ص . ) خردمند، زیرک ، دانا.

فرهنگ عمید

۱. کج، خمیده.
۲. (قید ) به صورت کج: کمد را اریب گذاشته بود.
* بر (به ) اریب: [قدیمی] (قید ) به صورت مایل و کج: یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب / یک قدم چون پیل رفته بر اریب (مولوی: مجمع الفرس: اریب ).
عاقل، خردمند، دانا.