لغت نامه دهخدا
احدی. [ اِ دا ] ( ع ص ، اِ ) تأنیث اَحَد. یکی. || اِحدی سبع؛ کاری عظیم دشوار.
احدی. [ اَ ح َ ] ( ضمیر مبهم ) هیچ کس. کسی. دیّار. || یکی. یک تن.
احدی. [ اَ ح َ ] ( ص نسبی ، اِ ) منصب داری باشد از انواع منصبداران هند و آن از عهد اکبرشاه معمول گردید. ( چراغ هدایت ). و در بهار عجم آمده که جماعت احدیان تنها منصب ذات دارند و سوار و پیاده متعینه سرکار با خود ندارند - انتهی. و گویند که احدی از طرف پادشاه برای اجرای حکمی بر امر متسلط می شود و بعضی مردم که احدی بسکون حاء گویند صحیح نیست. ( غیاث ). و ظاهراً بهمین معنی در ایران نیز معمول بوده است :
سرو را سختن با قدش از نابلدی است
الف شمع به پیش قد شوخش احدی است.محسن تأثیر.|| فرقه ای از سپاهیان پادشاه هندوستان است که هر صد تن را یک سربلوک کرده ، صدی گویند و هزار تن را یک دسته هزاری گویند. ( شعوری ).
