معنی آفاقی | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

( آفاقی ) آفاقی. ( ص نسبی ) منسوب به آفاق.
- سیر آفاقی ؛ در اصطلاح صوفیه و ارباب سلوک ، دیدن جهان. سیر در بیرون نفس. مقابل سیر انفسی وخارجی. متخذ از این آیت قرآن : سنریهم آیاتنا فی الاَّفاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق . ( 53/41 ).
|| ( اصطلاح فقه ) افقی. آنکه در بیش از شانزده فرسنگی خانه اقامت دارد و او مکلف به گزاردن حج تمتع است.

فرهنگ معین

( آفاقی ) [ ع - فا. ] (ص نسب . )منسوب به آفاق ، بیرونی ، خارجی .

فرهنگ فارسی

( آفاقی ) ( صفت ) منسوب به آفاق مربوط بافاق بیرونی خارجی . یا سیر آفاقی ( تصوف ) دیدن جهان سیر در بیرون نفس مقابل سیرانفسی .

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] آفاقی. آفاقی، اصطلاح فقهی مربوط به حج (منسوب به آفاق ، جمع افق : آنچه از اطراف زمین ظاهر است) به معنی کسانی که از خارج مواقیت به حرم آیند و احکام آن در باب حج آمده است.
دور بودن از مکه در تحقّق عنوان آفاقی معتبر است، امّا مقدار مسافت و دوری و نیز ابتدای آن مورد اختلاف است. مقدار مسافت بنابر نظر منسوب به مشهور، شانزده فرسنگ (۴۸ میل، حدود ۸۶ کیلومتر) و بنابر قول دیگر، دوازده میل است. همچنین در اینکه مبدأ این مسافت مکه است یا مسجد الحرام، دو قول است.
العروة الوثقی ج۴ ص۶۰۰.
در کتب فقهی، آفاقی در برابر اهل مکه آمده و این اصطلاح بیشتر در فقه اهل سنت به کار رفته است
غزالی، محمد، الوجیز فی مذهب الامام الشافعی، ص۱۱۳، بیروت، دارالمعرفه، ۱۹۷۹م.
۱-حکیم، محسن، مستمسک، بیروت، داراحیاءالتراث العربی، ۱۳۹۱ق، ۱۱/۲۹۰.۲-سرخسی، محمدبن احمد، المبسوط، قاهره، ۱۳۲۴ق، ج ۳.۳-غزالی، محمد، الوجیز فی مذهب الامام الشافعی، بیروت، دارالمعرفه، ۱۹۷۹م.۴-محقق حلی. جعفربن حسن، شرائع الاسلام، نجف، منشورات علمی، ۱۹۶۹م.۵-مفید، محمدبن محمد، المقنع فی الفقه، تهران، ۱۲۷۶ق.۶-یزدی، محمدکاظم، العروه الوثقی، تهران، اسلامیه، ۱۳۷۱ق.
[ویکی حج] آفاقی. آفاقی به کسی گفته می شود که بیرون از منطقه حرم مکه (بنابر نظر مشهور فقیهان امامیه حدود ۸۸ کیلومتر) سکونت دارد.
آفاقی از اقسام سه گانه حج می تواند تنها حج تمتع را به جا آورد و فقط در موارد اضطراری می تواند حج قِران یا اِفراد بگزارد. احرام وی از مواقیت و مکان هایی خاص صورت می گیرد. اگر آفاقی پس از استقرار تکلیف حج تمتع، مکه را وطن خود برگزیند، وظیفه اش تبدیل نخواهد شد.
آفاقی، منسوب به آفاق (جمع افق) در لغت به معنای کسی است که از کرانه و حومه سرزمینی باشد. به نظر برخی، این واژه رایج در زبان فقها، برخلاف ضوابط متعارف ادب عربی است؛ زیرا همواره اسم مفرد منسوب می شود. از این رو برخی اصل آن را اُفُقی یا اَفَقی دانسته اند.