اردج. [ ] ( اِ ) بوته ایست که در صحراها روید و در کتاب اول پادشاهان ( 19:5 ) آمده که ایلیای نبی در زیر درخت اردجی خوابید و گاهی از اوقات در اوان جوع و قحطی شاخهای آن خورده میشود. ( ایوب 30:4 ) و گاه نیز درخت مزبور را سوزانیده از آن ذغال سازند. ( مزامیر 120:4 ) ( قاموس کتاب مقدس ).
