معنی تعریک | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

تعریک. [ ت َ ] ( ع مص ) نشکنج گرفتن و سخت فشردن و فشردن. ( ناظم الاطباء ). || گوشمال دادن و مالیدن چیزی. ( آنندراج ) : و از برای تقدیم و تعریک مفسدان و قمع و تأدیب متعدیان و زجر و تشدید جاهلان عقل و اجتهاد داد. ( سندبادنامه ص 3 ). تأدیب این تعدی و بی حرمتی و تعریک این خیانت و بی خویشتنی که کرد به حد اعتبار رساند. ( سندبادنامه ص 77 ). پشت و پهلوی زن درهم شکست و تعریک و تأدیبی بلیغ بجای آورد. ( سندبادنامه ص 240 ). او را بینداخت و به تازیانه تأدیب و تعریک و مالش دادند. ( ترجمه ٔتاریخ یمینی چ اول تهران ص 346 ). تأدیب و تعریک او جز به شمشیر قاطع و سنان ساطع نبودی. ( ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 369 ). نصر به تأدیب و تعریک همه قیام نمود. ( ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 387 ). تنبیه و تعریک هر قومی را فراخور طغیان و نسبت کفران ، تأدیبی تقدیم می رفته. ( جهانگشای جوینی ). تعریک و تأدیب آن جماعت فراخور جریمت بتقدیم رسد. ( جهانگشای جوینی ).