معنی ریش تراش

لغت نامه دهخدا

ریش تراش. [ ت َ] ( نف مرکب ) آنکه ریش کسان تراشد. || آنکه ریش مردم تراشد. حلاق. ( یادداشت مؤلف ). || آنکه ریش خود را خود یا به دست حلاق تراشد. آنکه ریش خویش تراشاند یا تراشد. ( یادداشت مؤلف ). || ( اِ مرکب ) دستگاهی مجهز به تیغه یا تیغ که ریش را بدان تراشند. و بردستگاهی که به نیروی برق یا باطری تیغه یا تیغه های آن به حرکت آید نیز اطلاق شود.

فرهنگ معین

(تَ ) (اِمر. ) اسباب معمولاً برقی برای تراشیدن موی صورت .

فرهنگ عمید

۱. کسی که موی سر و صورت افراد را اصلاح می کند، تراشندۀ ریش.
۲. وسیلۀ کوچک برقی برای تراشیدن موی صورت.

فرهنگ فارسی

آنکه ریش کسان تراشد . آنکه ریش مردم تراشد .

دانشنامه عمومی

ریش تراش یا خودتراش گونه ای ابزار تیغ دار است که از آن برای تراشیدن موی بدن و معمولاً ریش و موهای زاید بدن استفاده می شود. نام «خودتراش» در زبان فارسی بیشتر به گونه دستی و ابتدایی این وسیله گفته می شود. گونه برقی آن ریش تراش برقی یا به اختصار «ریش تراش» گفته می شود. همچنین به آن «صورت تراش» هم گفته می شد.
تاریخ استفاده از تیغ اصلاح به تمدن های عصر برنز برمی گردد. تیغ های این دوره معمولاً از برنز یا ابسیدین ساخته می شدند و شکل آن ها بیضوی بوده است.
ریش تراش ها به دو نوع ریش تراش های دستی مانند انواع ریش تراش های یک بارمصرف ( ژیلت ها ) و انواع ریش تراش های برقی تقسیم بندی می شوند. مزایای ریش تراش یک بارمصرف در از ته زدن و پوستی عاری از هر گونه مو می باشد و رشد مو فاصلهٔ زمانی زیادی را می طلبد. از مزایای ریش تراش های برقی سهولت در استفادهٔ آنهاست. ریش تراش های برقی امروزه جایگاه ویژه ای پیدا کرده اند و شرکت های مختلفی به تولید انواع آن می پردازند.