ساتگنی

لغت نامه دهخدا

ساتگنی. [ گ ِ ] ( اِ ) قدحی باشد بزرگ. ( لغت فرس اسدی ) ( صحاح الفرس ). قدح و پیاله بزرگی باشد که بدان شراب خورند. ( برهان ) ( آنندراج ) :
می بر آن ساعدش از ساتگنی سایه فکند
گفتی از لاله پشیزستی بر ماهی شیم معروفی.چون می خورم بساتگنی یاد او خورم
وز یاد او نباشد خالی مرا ضمیرعماره مروزی ( از لغت فرس اسدی ص 527 ).دو سرو دیدم کو زیر هر دوان با من
بجام و ساتگنی خورده بود می بسیار.فرخی.من می نخورم ، تا نبود بر دو کفم جام
یا ساتگنی بر سر خوانم ننهی سه.منوچهری ( دیوان ص 77 ).آنگاه یکی ساتگنی باده برآرد
دهقان و، زمانی بکف دست بدارد.منوچهری ( دیوان ص 123 ).ای پسر نردباز داو گران تر بباز
وز دو کف سادگان ساتگنی کش بدم.منوچهری ( دیوان ص 54 ).چون بخورد ساتگنی هفت و هشت
با گلویش تاب ندارد رباب.ناصرخسرو ( دیوان ص 39 ).رجوع به ساتگینی شود.

فرهنگ معین

(گِ ) [ تر. ] (اِ. ) = ساتگینی . ساتگن : پیاله بزرگ ، قدح شراب خواری .

فرهنگ عمید

قدح بزرگ شراب خوری که پر از شراب می کردند و بر سر سفره می گذاشتند: چون می خورم به ساتگنی یاد او خورم / وز یاد او نباشد خالی مرا ضمیر (عماره: شاعران بی دیوان: ۳۵۸ )، من می نخورم تا نبود بر دو کفم جام / یا ساتگنی بر سر خوانم ننهی سه (منوچهری: ۹۹ ).

ویکی واژه

ساتگینی. ساتگن: پیاله بزرگ، قدح شراب خوا