لغت نامه دهخدا تحارب. [ ت َ رُ ] ( ع مص ) احتراب. ( زوزنی ). محاربه. با یکدیگر جنگ کردن. ( منتهی الارب ) ( از غیاث اللغات ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). || آتش جنگ را برافروختن. ( اقرب الموارد ). جنگ را برپای ساختن. ( قطر المحیط ).
