این کلمه واژه‌ای چندوجهی است که در معانی مختلفی به کار می‌رود و هر کدام از این معانی در زمینه‌های متفاوتی اهمیت دارند:
محیط زیست و جهان طبیعی: یکی از رایج‌ترین معانی طبيعت، اشاره به کل جهان طبیعی، شامل همه آنچه که به صورت غیر ساخته و پرداخته انسان وجود دارد، است. در این معنا، طبيعت شامل کوه‌ها، دریاها، جنگل‌ها، حیوانات، گیاهان، هوا، آب و زمین می‌شود. این مفهوم به عنوان مجموعه‌ای از عناصر و پدیده‌های زنده و غیرزنده یاد می‌شود که در یک نظم خاص و مستقل از فعالیت‌های انسانی وجود دارند و چرخه‌های طبیعی در آن جریان دارد.
ذات، سرشت و ویژگی‌های ذاتی: در معنای دوم، طبيعت به ذات، سرشت یا ویژگی‌های ذاتی هر چیز یا موجود زنده گفته می‌شود. این مفهوم به خصوص در فلسفه و علم اخلاق اهمیت زیادی دارد و به آنچه که ماهیت و خصوصیت اصلی یک شیء یا انسان را تشکیل می‌دهد، اشاره می‌کند. مثلاً وقتی گفته می‌شود «طبيعت انسان»، منظور ویژگی‌ها و خصوصیات ذاتی انسان است که او را از سایر موجودات متمایز می‌کند.
