بهاءالدین محمد بن عزالدین حسین بن عبدالصمد بن شمس‌الدین محمد بن حسن بن عاملی جبعی که به شیخ بهایی معروف است، یک دانشمند جامع، حکیم، علامه فقیه، معمار، عارف، اخترشناس، ریاضی‌دان، شاعر، ادیب، تاریخ‌نگار و دانشمند شیعه ایرانی از تبار عرب و اهل بعلبک در لبنان کنونی بود. او در قرون دهم و یازدهم هجری زندگی می‌کرد و در زمینه‌های فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات دانش گسترده‌ای داشت. آثار او شامل حدود ۹۶ کتاب و رساله در موضوعات مختلفی چون سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی، هنر و فیزیک است. به خاطر خدماتش در علم ستاره‌شناسی، یونسکو در سال ۲۰۰۹، که همزمان با سال نجوم بود، نام شیخ بهایی را در فهرست مفاخر ایران و لبنان ثبت کرد. او همچنین طومار شیخ بهایی را تدوین کرده است. بهائی یکی از نخستین اخترشناسان در جهان اسلام بود که پیش از انتشار نظریه کوپرنیک، امکان حرکت زمین را مطرح کرد. از او ۱۲۳ رساله، مقاله و کتاب به یادگار مانده است. همچنین او بنیان‌گذار حلواشکری، نان سنگک و فرنی نیز به شمار می‌رود. او از نوادگان حارث همدانی، یکی از یاران علی ابن ابی‌طالب، به دنیا آمد و در بعلبک رشد کرد. دوران کودکی‌اش را در روستای «جبع» یا «جباع» در منطقه جبل عامل، واقع در شام، سپری کرد. او به نسل «حارث بن عبدالله اعور همدانی» تعلق دارد که از شخصیت‌های برجسته صدر اسلام و یاران علی ابن ابی‌طالب به شمار می‌رود و در سال ۶۴ خورشیدی درگذشت. خانواده‌اش در سده‌های دهم و یازدهم خورشیدی از خانواده‌های شناخته‌شده جبل عامل بودند و پدرش نیز از شاگردان برجسته شهید ثانی به حساب می‌آمد.