آیت‌الله سید ابوالقاسم حسینی کاشانی یکی از مجتهدین و فعالان سیاسی مذهبی برجسته در تاریخ معاصر ایران بود. او به عنوان یک شخصیت تأثیرگذار در تحولات سیاسی و اجتماعی ایران و عراق شناخته می‌شود.
سال‌های آغازین
سید ابوالقاسم کاشانی در ۲۸ آبان ۱۲۶۱ در تهران به دنیا آمد. او فرزند سید مصطفی کاشانی، یکی از مراجع تقلید معروف بود. در سن ۱۵ یا ۱۶ سالگی، به همراه پدرش به سفر حج رفت و پس از آن به نجف رفت تا تحصیلات مذهبی خود را ادامه دهد. او در نجف در دروس بزرگان حوزه علمیه، از جمله آخوند خراسانی و میرزا حسین خلیل تهرانی شرکت کرد و در سن ۲۵ سالگی به درجه اجتهاد رسید.
فعالیت‌های سیاسی
کاشانی با تحولات سیاسی ایران و عراق در اوایل قرن بیستم ارتباط نزدیکی داشت. او در جریان جنگ جهانی اول، به مبارزه علیه اشغالگری انگلیس در عراق پرداخت و با صدور فتوای جهاد، به جنگ علیه نیروهای انگلیسی رفت. او در سال ۱۹۲۰ در انقلاب مردم عراق علیه انگلیس فعال بود و در جبهه‌های جنگ شرکت کرد.
بعد از شکست نیروهای انقلابی در عراق، کاشانی به ایران بازگشت و به فعالیت‌های سیاسی خود ادامه داد. او یکی از اعضای مجلس مؤسسان در سال ۱۳۰۴ بود و به عنوان نماینده تهران در ادوار ۱۴، ۱۶ و ۱۷ مجلس شورای ملی فعالیت کرد. در دوره ۱۷، او به عنوان رئیس مجلس شورای ملی انتخاب شد.
کاشانی در حمایت از سلطنت رضاخان نقش فعالی داشت و به تصویب پایان حکومت قاجار و تأسیس سلطنت پهلوی رأی داد. او همچنین به عنوان یک شخصیت مذهبی، در تحرکات سیاسی و اجتماعی ایران نقش مؤثری ایفا کرد.
درگذشت
آیت‌الله کاشانی در مهر ۱۳۴۰ به بیماری پروستات مبتلا شد و در بیمارستان بستری گردید. پس از مدتی، در ۲۳ اسفند ۱۳۴۰ درگذشت. مراسم تشییع جنازه او با حضور جمعیت زیادی از مردم و سیاستمداران برگزار شد و پیکر او در حرم شاه عبدالعظیم دفن گردید.
ویژگی‌های شخصی
کاشانی به عنوان یک شخصیت اجتماعی شناخته می‌شد و خاطراتی از او نشان می‌دهد که او فردی با روحیه شوخی و نزدیک به مردم بود. او در میان مردم به خاطر صداقت و فعالیت‌های سیاسی‌اش محبوبیت داشت و در یادها به عنوان یک مجتهد و شخصیت تأثیرگذار باقی مانده است.