بدنسازی، پرورش اندام یا زیبایی‌اندام ورزشی است که در آن فرد بدنساز با انجام تمرین‌های قدرتی و استقامتی مختلف بر روی عضلات خود، به همراه تغذیه مناسب و استراحت کافی، به هدف ساخت بدنی حجیم، متناسب و کات شده می‌پردازد. سنت‌های بلند کردن سنگ در ایران باستان، یونان و شبه‌قاره هند رواج داشته است. وزنه‌برداری غربی از سال ۱۸۸۰ تا ۱۹۵۳ در اروپا توسعه پیدا کرد و مردان قوی، نمایش‌های قدرتی خود را برای عموم به نمایش می‌گذاشتند و یکدیگر را به چالش می‌کشیدند. هرچند که تمرکز اصلی بر روی فیزیک بدنی آن‌ها نبود و در مقایسه با بدنسازان امروزی، آن‌ها شکم‌های نسبتاً بزرگ و اندام‌های چاق‌تری داشتند. در پایان قرن نوزدهم میلادی، یک جریان فکری نوین با نگاهی آرمانی به اساطیر یونانی شکل گرفت که در آن قدرت و زیبایی، تناسب و پرورش عضلات و بدن به عنوان ویژگی‌های قابل ستایش انسان تلقی می‌شد. این جریان فکری باعث شد که سنت قدیمی بلند کردن سنگ به عنوان ورزشی نوین به نام وزنه‌برداری تبدیل شود و با توجه به روند گسترش آن، ابعاد مختلفی در فرهنگ‌ها پیدا کند. یوجین ساندو، یک ستاره بزرگ در عرصه فرهنگ بدنی در اوایل قرن بیستم، به عنوان مرد قدرتمند حرفه‌ای در اروپا شناخته شد و با موفقیت با دیگر مردان رقابت می‌کرد و آن‌ها را شکست می‌داد. او در دهه ۱۸۹۰ به آمریکا آمد و تحت حمایت فلورنس زیگفلد قرار گرفت. ویژگی‌هایی چون زیبایی، ورزیدگی، قدرت و پرورش عضلات ساندو او را از دیگران متمایز می‌کرد و به همین دلیل، فروش هالتر و دمبل به طرز چشمگیری افزایش یافت. در همین دوره، پژوهش‌هایی درباره قدرت و استعداد عضلانی زنان و تأثیر آن بر بدنسازی آن‌ها انجام شد که نشان می‌داد زنان در نواحی بزرگی از ران و به‌طور کلی در پاها، از قدرت و پیش‌زمینه عضلانی بهتری برخوردارند.
