فُک خزری یا فُک خَزَری یکی از پستانداران نادر آبزی در جهان است که تنها در دریای خزر و رودخانه‌های مرتبط با آن زندگی می‌کند. این گونه به عنوان تنها پستاندار دریای خزر شناخته می‌شود و به دلیل صید بی‌رویه و تغییرات زیست‌محیطی که منجر به کاهش شدید جمعیتش شده، به حمایت بین‌المللی نیاز دارد. فک خزری به طور متوسط ۱٫۵ متر طول و ۶۸ کیلوگرم وزن دارد و یکی از کوچک‌ترین انواع فک‌ها به شمار می‌رود. ساکنان سواحل شمالی به آن سگ آبی می‌گویند. در میان هزاران گونه جاندار در دریای خزر، فک‌ها تنها پستانداران این دریا هستند. این جانوران ارزشمند با مدفوع خود به ایجاد یک منبع غذایی در دریای خزر کمک می‌کنند و نابودی آن‌ها می‌تواند به اکوسیستم این دریا آسیب جدی وارد کند. در بزرگ‌ترین دریاچه جهان، تنها پستاندار شکارچی موجود، فک‌های خزری هستند؛ شکارچیانی که برای تأمین غذا به جستجوی طعمه می‌پردازند. محققان به این فرآیند غذا خوردن این پستانداران، چرا کردن می‌گویند، زیرا آن‌ها در زیستگاه خود به دنبال طعمه مورد نظر شنا کرده و آن را انتخاب و می‌بلعند. فک‌ها از نظر شنوایی، بینایی و بویایی بسیار محدود هستند و نمی‌توانند از این حواس برای شکار استفاده کنند. آن‌ها کوررنگ هستند و تنها قادر به تشخیص رنگ سبز به دلیل وجود یک لایه لنزی روی عدسی چشمشان می‌باشند. با وجود این ناتوانی‌ها، فک‌ها شکارچیان ماهر و قهاری هستند و این مهارت را نه از طریق حواس بویایی، شنوایی و بینایی، بلکه از طریق ابزار خاصی که دارند، به دست می‌آورند. راز موفقیت فک‌ها در پیدا کردن طعمه، در سبیل‌هایشان نهفته است؛ آن‌ها بین ۱۲۴ تا ۱۳۸ تار سبیل یک تا چهار سانتی‌متری در دو طرف لب دارند که مکان دقیق طعمه را برایشان مشخص می‌کند. هر تار سبیل فک دارای ۱۰۰ تار عصبی است که قادر به حس کردن کوچک‌ترین تلاطم‌ها می‌باشد و می‌تواند مکان و فاصله دقیق طعمه را تا پنج تا هفت متر تشخیص دهد، حتی پس از گذشت ۳۵ ثانیه از عبور ماهی‌ها. سپس فک از عقب طعمه را دنبال کرده و با چهار دندان نیش خود آن را مهار می‌کند و با کمک ماهیچه‌های لب، زبان و دندان‌های دیگرش، آن را می‌بلعد.
