محبّت، به معنای گرایش و اشتیاق شدید به معشوق، جایگاهی والا در معارف اسلامی دارد. در فرهنگ و تعالیم اسلامی، عشق و محبت به خداوند، یکی از عوامل کلیدی در سیر معنوی و دستیابی به سعادت و کمال محسوب می‌شود. اندیشمندان مسلمان، با تکیه بر ادله عقلی و فلسفی، مفهوم عشق را از منظر فلسفی قابل تبیین دانسته‌اند. در عرفان نظری، راز خلقت و هدف آفرینش، ظهور محبت الهی تلقی می‌شود. این محبت، جوهر وجودی عالم است و تمامی اشیاء در پرتو آن، رنگ هستی یافته و این عشق در تار و پود هستی ساری و جاری است. جایگاه محبت و عشق در آثار امام خمینی (ره) برجسته است. ایشان، علاوه بر مباحث عرفان نظری و عملی، در حوزه عرفان ادبی نیز به اوج رسانده‌اند. دیوان اشعار ایشان، گواه روشنی بر عشق و دلباختگی عمیق به خداوند متعال است. به باور امام خمینی (ره)، عشق به خداوند، ثمره تجلیات حبّی در قلب انسان است که در نهایت به عشق‌بازی در ساحت ظاهر می‌انجامد. این عشق، چون آتشی از دل عاشق برمی‌خیزد و تمامی وجود او را، از باطن تا ظاهر، فرا می‌گیرد. ایشان همچنین اقسام و مراتب مختلفی برای عشق و محبت برمی‌شمارند و محبت را به دو دسته مذموم و محمود تقسیم می‌کنند.